kuko, sapatos, anklet

Sabi nila, ang mundo daw ay isang napakalaking classroom kung saan ka hinahainan ng sari-saring leksyon tungkol sa buhay. Kung si Robert Fulghum, maraming natutunan nung Kindergarten sya, ako naman, may mga natutunan sa kakikayan. At ang aking mga teachers: kuko, sapatos, at anklet!


The chipping nail polish

Nagta-type ako sa keyboard nang mapansin ko na nagsisimula nang mag-peel yung nail polish sa kuko ko. Kaagad akong naglagay ng top coat. Nabasa ko kasi sa Cosmo na iyong top coat, nagpapatagal ng kulay ng nail polish. At nagpe-prevent na mag-chip iyong kuko.


Pero noong sumunod na araw, lalong lumala iyong pag-peel ng nail polish. Medyo nalungkot ako. Kasi, wala nang makakapigil pa sa pagkakasira ng kulay ng kuko ko.

Pero kung iisipin natin, ang nail polish, parang life lang yan. No matter how hard we try to make it last or stay longer, we couldn't stop the inevitable. Lahat ng bagay, nag-de- the end. Hindi mo na kayang pigilan ang nakatadhana. May mga relasyon na hindi nagtatagal. May mga pagmamahal na namamatay. Kahit na tambakan mo man ng top coat ang kuko mo, kahit anong ingat mo man, matatanggal at matatanggal pa rin ang nail polish. Kaya burahin mo na lang at ihanda ang mga kuko sa bagong nail polish na i-a-apply mo. Kailangan mo mag-move on. At magsimulang muli. Pero dapat, bago ka mag-apply ng bagong nail polish, siguraduhin mo na wala ng trace ng lumang nail polish. Bago ka pumasok sa panibagong relasyon, dapat, completely over ka na doon sa dati. Parasimula ka sa clean slate, di ba?

Lesson learned: Huwag malungkot kung may isang bagay na natapos. Puwede ka pang magsimulang muli. At puwede kang sumubok ng mas magandang nail polish.


The perfect shoes

Kailangan ko bumili ng old rose na sapatos na babagay sa aking damit. A-attend kasi ako ng kasal ng kaibigan ko. Alam nating lahat kung gaano kahirap maghanap ng perfect na sapatos. Lalo na kung old rose ang kulay nito. Dalawang oras yata ako naglibot sa Glorietta para lang makahanap ng sapatos.

Hanggang nakakita ako sa Landmark. Hindi siya old rose kundi pink pero pagod na ako maghanap. At desperado na ako dahil malapit na silang mag-sarado. Kaya nagpasya ako na pagtiyagaan na lang kung ano iyong nandoon. Kahit hindi naman talaga iyon ang gusto kong bilhin. Puwede na iyan, naisip ko.

Noong hiningi ko ang size ko doon sa tindera, sinabi sa akin na hindi na sila nagtatanggap dahil sarado na sila. Noong pauwi na ako, I realized that that experience was trying to tell me something. Maybe it wasn't meant to be. Maybe I shouldn't settle for anything less. Paano kung binili ko nga iyong pink na sapatos tapos may nakita akong old rose na sandals? Baka sinasabi sa akin ng tadhana na kailangan maging patient ako, at mag-hanap pa sa ibang mall para makita ang tamang sapatos.

Kinabukasan, nakahanap ako ng old rose na sandals sa Megamall. As in bagay doon sa damit ko. At nabili ko pa ng sale! Kung pinagtiyagaan ko iyong nasa Landmark, siguro hindi na ako naghanap sa ibang mall. At siguro, nagtitiis ako sa pink na sandals ganoong mayroon naman palang old rose.

Lesson learned: Don't settle. Minsan, dahil sa pagod na tayong maghintay, o dahil sa desperado na tayo, pinagtitiyagaan na lang natin kung anong nandiyan. Parang wala na tayong ibang choice. Pero kung tutuusin, kung maghihintay lang tayo, at maging patient, darating din iyong para sa atin. At hindi lang sapatos ang tinutukoy ko. It could be the right guy or the right job or whatever.

The misplaced anklet

Noong binigyan ako ng kaibigan ko ng blue na anklet, sobrang na-excite ako kaya sinuot ko siya agad. Pero dahil lagi akong nakamaong, at hindi nakikita ang anklet ko, nag-decide ako na gamitin sya as bracelet. Maluwang sya, oo, pero keri na rin. Alam ko hindi iyon ang dapat nyang lugar, kaya nga siya anklet eh para sa ankle, di ba? Siguro, feeling ng anklet ko, misplaced sya... na hindi iyon ang dapat nyang kalagyan. Pero noong ginamit ko siya bilang bracelet, napansin siya ng mga tao. Ang dami nga nag-bigay ng compliment at sinabing ang ganda daw ng bracelet ko.


"Kaya lang, parang maluwang," sabi noong isa. Inamin ko na na anklet talaga iyon kaya maluwang. Misplaced anklet nga siya. Pero at least nare-recognize naman siya. Kesa naman gamitin ko as anklet, walang makakapansin sa kanya.


Kinabukasan, ginamit ko siya uli. Noong tanghali, napansin ko na lang na wala na sa braso ko yung anklet. "Nilayasan ka na ng anklet mo kasi hindi niya nakayanan na ginagawa mo siyang bracelet," sabi ng kaibigan ko.

Tinawanan ko lang siya. Pero napa-isip ako. Bakit ko ba kasi pinilit na gawing bracelet ang anklet? Parang pinipilit ko ang isang tao na umasta ng hindi naman natural sa kanya. Akala ko kasi, mas okay yun kasi nare-recognize siya, kahit na hindi naman talaga iyon ang purpose niya sa buhay.

Lesson learned: Ang anklet ay para sa ankle, hindi sa wrist. Hindi mo puwedeng idikta sa ibang tao kung ano ang dapat nilang gawin, at kung saan sila pupuwesto. Kahit na sabihin mo na para sa ikabubuti nila ang ginagawa mo, kung hindi naman sila masaya, bale wala rin. Baka mawala lang sila sa iyo.


Sabi nila, ang mundo daw ay isang napakalaking classroom kung saan ka hinahainan ng sari-saring leksyon tungkol sa buhay. Ano kaya ang puwedeng matututunan sa walang kulay na lipstick? O sa anti-dandruff na shampoo? O sa plastic eyelash curler? O sa pekeng Prada wallet na binebenta sa bangketa? Ah, ewan? makapag-lagay na nga lang ng bagong nail polish.